Każdy z nas zna podstawowe składniki kosmetyków. Mogłoby się wydawać, że w tej kwestii niewiele może się zmienić. Okazuje się jednak, że substancje dodawane do produktów upiększających czy pielęgnujących mogą zadziwić nawet najbardziej obeznane w tematyce osoby.
Niejednokrotnie jako członkowie Koła Naukowego „Alkahest” słyszymy powtarzające się pytanie: „a co to jest ten alkahest”? Odpowiedzi na pytania natury alchemicznej nie są łatwe do sformułowania – często bazuje się na strzępkach informacji, domysłach oraz podaniach ustnych, a i poszukiwania literaturowe sprawiają sporo trudności. Zanim jednak postaramy się odpowiedzieć na postawione pytanie przyjrzyjmy się kontekstowi historycznemu, któremu zawdzięczamy to słowo „alkahest”.
Chemia to podstawa badań, na których opiera się współczesna kryminalistyka. Z osiągnięć tej nauki często korzystają organy śledcze. Chemiczne badania kryminalistyczne mają bardzo szerokie zastosowanie, od ustalania ojcostwa, przez identyfikację broni palnej, aż do wykrywania materiału biologicznego pozostawionego na miejscu zbrodni. Wykorzystuje się w tym celu różnorodne odczynniki i specjalistyczny sprzęt laboratoryjny.
W 1898 r. Maria Skłodowska-Curie wraz z mężem Piotrem Curie odkryli nowy pierwiastek w głównej rudzie uranu – rad. Odkrycie Państwa Curie nie tylko zapisało się na kartach historii fizyki i chemii, ale również otworzyło obszerny rozdział w księdze szarlatanerii i cudownych leków.
Większość produktów branży kosmetycznej opiera się na dobrym marketingu. Bez niego wdrażanie nowych preparatów byłoby prawie niemożliwe. Umieszczenie na etykiecie egzotycznego owocu zbieranego przez lokalną ludność w pocie czoła, rośliny rosnącej tylko przez kilka dni w niedostępnych zakamarkach Himalajów czy innego cudownego, naturalnego lekarstwa jest pierwszym krokiem do sukcesu. Często etykieta ma oczywiście mało wspólnego ze składem kosmetyku, gdyż danej substancji jest tak mało, że nie wykazuje żadnego działania, w ogóle nie posiada sugerowanych właściwości czy, co najlepsze, nie została dodana do preparatu. Czytając, pojawiąjące się co raz częściej na rynku, opisy kosmetyków opartych na olejku arganowym zacząłem przypuszczać, że i on jest jedynie składnikiem marketingowym. Jak jednak jest w rzeczywistości?
Rys. 1 Owoce i nasiona arganii
Poniższy felieton jest niejako eksperymentem edytorskim. Jego autorem jest Ilona Sadok (I), która prezentuje w nim problem fałszowania żywności. Z drugiej strony artykuł będzie opatrzony komentarzem Macieja Bielaka-Wolanin (M), który często opowiada się za innym spojrzeniem na przedstawiane zagadnienia. Dzięki temu czytelnik będzie mógł sam wyrobić sobie pogląd biorąc pod uwagę obie strony medalu. Zapraszam do lektury!
Przeglądając spis składników na etykietach win napotykamy substancje określone numerami od E220 do E228. Są to związki siarki, które wprowadzane są w trakcie jednego z etapów produkcji wina tzw. siarkowania. Ogólnie związki siarki nie kojarzą nam się z niczym dobrym, a napisy „zawiera dwutlenek siarki” lub „zawiera siarczyny” zamieszczane na butelkach win, odbierane są przez konsumentów jako ostrzeżenie przez zakupem produktu złej jakości. Ale czy naprawdę mamy się czego obawiać?
Co się stanie, jeśli całkowicie usuniemy otaczające nas w normalnym środowisku czynniki? Czy nasz organizm, nieprzyzwyczajony do zaistniałej sytuacji, stworzy iluzję odbieranych przez nas doświadczeń, a może przeżyjemy coś na wzór śmierci klinicznej lub całkowitej pustki, w której znajdziemy się sam na sam ze swoimi myślami? Badając te zagadnienia, od razu nasuwa się pojęcie deprywacji sensorycznej oraz komór deprywacyjnych, które w sposób doświadczalny próbują na nie odpowiedzieć. Zachęcam do przeczytania całego artykułu. Na jego końcu znajduje się pewna niespodzianka.
W poprzednim artykule pisałem o gazach cieplarnianych, które są jednym z powodów globalnego ocieplenia. W nawiązaniu do niego chciałbym poruszyć kwestię pomiaru zawartości dwutlenku węgla w atmosferze z poziomu orbity. Jest to ważna kwestia, ponieważ okazało się, że dokładne badania klimatyczne nie są możliwe na powierzchni Ziemi.
Głównym tematem wszelkich dyskusji, dotyczących globalnego ocieplenia, jest dwutlenek węgla. Nie jest to nic dziwnego, CO2 jest gazem bardzo nam bliskim, gdyż zajmuje ok. 5% objętości wydechu. Od czasów rewolucji przemysłowej, gdy ludzkość rozpoczęła spalanie paliw kopalnych, jego zawartość w atmosferze znacząco wzrosła. Jak widać na Rys. 1, poziom CO2 przez 650 000 lat, aż do roku 1950, nie przekroczył 300 ppm[1]. Od tego czasu wciąż rośnie i zbliża się do 400 ppm.
