Kwas deoksyrybonukleinowy jest nośnikiem informacji genetycznej. Cała cząsteczka zbudowana jest z dwóch nici spiralnie okręconych wokół siebie, tworzących podwójną helisę. Ponad 60 lat temu udowodniono, że pod wpływem wysokiej temperatury struktura ta ulega ,,rozpleceniu”. Naukowcy z Uniwersytetu w Montrealu stworzyli termometr DNA, który łatwo ulega programowaniu i jest 20,000 razy mniejszy niż ludzki włos.
Zastosowanie węgla jest wyjątkowo uniwersalne, w zależności od formy alotropowej. Naukowcy od kilkudziesięciu lat są w stanie wytwarzać różne materiały węglowe charakteryzujące się niezwykłymi właściwościami, np. grafen, nanorurki węglowe. Pomimo wielu możliwości wykorzystania węgla, nikomu nie udało się zsyntetyzować stabilnego karbinu – czyli alotropowej odmiany węgla o strukturze polialkinu –(C≡C)-, w której atomy węgla tworzą łańcuchy o naprzemiennie występujących wiązaniach potrójnych i pojedynczych bądź skumulowanych wiązaniach podwójnych.
Naukowcy z Uniwersytetu w Rochester stworzyli materiał, który jest tak silnie hydrofobowy, że padające na niego krople wody są odbijane jak piłki. Zamiast nowych związków chemicznych czy materiałów, zastosowali oni metal, na którym za pomocą lasera wytrawili odpowiednią nanostrukturę. Z tego względu hydrofobowe właściwości przedstawionego materiału są znacznie trwalsze niż w przypadku dotychczas stosowanych rozwiązań.
Film grafenu, o grubości rzędu nanometrów, okazał się materiałem pochłaniającym promieniowanie świetlne znacznie bardziej niż inne stworzone do tej pory materiały. Naukowcy odkryli jak zaabsorbować światło przy użyciu praktycznie „niczego”, czyli niesamowicie cienkiej foli grafenowej. Grafen jest uważany za cudowny materiał ze względu na niezwykłą kombinację właściwości m.in.: przewodnictwo elektryczne, niezwykła wytrzymałość, elastyczność. Wśród wielu zalet grafenu, naukowcy od dawna zauważali jedną niekorzystną cechę grafenu – struktura molekularna, o grubości rzędu jednego atomu, bardzo słabo absorbuje światło.
Osoby, które doznały uszkodzenia więzadła krzyżowego przedniego wiedzą, jak poważny jest to uraz. Łączy ono kość udową i kość piszczelową, a jego zerwanie, to jedna z najpoważniejszych kontuzji, jaka może przydarzyć się sportowcom. Często wiąże się ona z koniecznością zakończenia kariery.
Uszkodzenia tego więzadła zdarzają się jednak również osobom nieaktywnym fizycznie. Według oficjalnych danych w Stanach Zjednoczonych przeprowadza się ponad 250 000 operacji więzadła krzyżowego przedniego rocznie, co pochłania ponad 500 milionów dolarów.
Zespół badaczy, kierowany przez Henry’ego Samueli z Uniwersytetu UCLA (University of California), sworzył wyjątkowo wytrzymały, a zarazem lekki materiał. Metaliczny materiał składa się z magnezu oraz rozproszonych ceramicznych nanocząstek węglika krzemu. Z pewnością, odkrycie to zostanie wykorzystane do budowy nowych, lżejszych samolotów, statków kosmicznych oraz samochodów. Zauważa się także wpływ materiału na poprawę wydajności spalania, potencjalne wykorzystanie istnieje także w produkcji urządzeń biomedycznych oraz mobilnej elektroniki.
Dzięki zastosowaniu nowoczesnej metody polegającej na tworzeniu „pomostów”, swoistych dimerów pomiędzy nanocząstkami metali, producenci elektroniki mogą zacząć budować kolorowe wyświetlacze wykorzystujące zjawisko rozpraszania światła. Zjawisko to wykorzystywane było już w średniowieczu – rzemieślnicy tworzyli czerwone szkło rubinowe (głównie do produkcji witraży), zawierające cząstki koloidalnego złota. „Czy nie byłoby to interesujące, gdybyśmy mogli tworzyć witraże, które zmieniałyby kolor po wciśnięciu włącznika?” – pyta Christy Landes, główny autor badania.
Nanołodzie stworzone na Rice University zbudowane są z pojedynczych molekuł, a w skład każdej ze struktury wchodzi 244 atomów. Każda z molekuł posiada własny ,,silnik” zasilany światłem ultrafioletowym, napędzający swojego rodzaju „ogon” cząsteczki w tempie 18 nanometrów na obrót, co daje ok. 2,54 cm/s. W skali „nano” prędkość rzędu cm/s jest zawrotną prędkością . Twórca nanołodzi – James Tour określił je mianem „najszybszych cząstek poruszających się w roztworze”.
