Prawie wszystkie żywe organizmy na Ziemi to struktury zbudowane głównie z wody. Wnętrze komórek odgrodzone jest od świata zewnętrznego błoną fosfolipidową. Komputerowe symulacje wskazują, że drobne cząsteczki w warunkach beztlenowych mogą tworzyć struktury przypominające błony lipidowe. Przeprowadzone badania wskazują, że teoretycznie może istnieć życie w beztlenowych warunkach, gdyż mogą tworzyć się struktury na bazie metanu.
Naukowcy z Chin i Izraela opracowali nowatorską i wydajną metodę wykorzystującą światło słoneczne do rozpadu wody na tlen i wodór. W pierwszym etapie woda jest utleniana do nadtlenku wodoru, który jest rozkładany w wyniku niedrogiej katalizy chemicznej. Badacze mają nadzieję, że ten prosty i przyjazny dla środowiska proces jest już jedną z najbardziej rentownych technik fotolizy oraz posiada znaczące możliwości optymalizacji.
„Wszystko jest trucizną i nic nie jest trucizną, bo tylko dawka czyni truciznę” – to jedne z najbardziej znanych słów Paracelsusa[1] – wybitnego lekarza żyjącego w XVI wieku n.e. Stwierdzenie to leży u podstaw współczesnej toksykologii i powinno być oczywiste dla każdego z nas. Wydaje się jednak, że często wcale tak nie jest. Prawdopodobnie większość ludzi zgodzi się, że trichloroetylen (składnik klejów czy preparatów do usuwania farby) jest trujący, a kofeina (występująca w kawie) raczej nie. Podejrzewam też, że wszyscy jednogłośnie stwierdzą, że nie jest możliwe zatrucie wodą. Powstaje więc pytanie: co wolisz wypić – kubek kofeiny, kubek trichloroetylenu czy 10 litrów wody?
Niejednokrotnie jako członkowie Koła Naukowego „Alkahest” słyszymy powtarzające się pytanie: „a co to jest ten alkahest”? Odpowiedzi na pytania natury alchemicznej nie są łatwe do sformułowania – często bazuje się na strzępkach informacji, domysłach oraz podaniach ustnych, a i poszukiwania literaturowe sprawiają sporo trudności. Zanim jednak postaramy się odpowiedzieć na postawione pytanie przyjrzyjmy się kontekstowi historycznemu, któremu zawdzięczamy to słowo „alkahest”.
Zjawisko to, porównane do osteoporozy, ma miejsce obecnie w wodach jezior znajdujących się na terenie Ameryki Północnej. Badania prowadzone przez naukowców z Queen’s University w Kanadzie, we współpracy z naukowcami z Uniwersytetu w Yorku i Uniwersytetu w Camridge, ukazują, że zjawisko to, związane ze zmianą poziomu wapnia, uniemożliwia przetrwanie niektórym wodnym organizmom.
Nowoczesne techniki, takie jak terahercowa spektroskopia absorpcyjna, torują drogę do badań dynamiki cząsteczek wody otaczających molekuły biologiczne. Jakiś czas temu, dzięki tej metodzie naukowcy dowiedli, że białka wpływają na cząsteczki wody w ich otoczeniu, determinując choreografię ich ruchów. Efekt ten pojawia się nie tylko w bezpośrednim sąsiedztwie białka, ale może być także obserwowany w odległych warstwach otaczających je molekuł wody.
Profesor Uniwersytetu Florydy opracował szybki, tani i łatwy sposób filtracji wody, dzięki któremu usuwane jest jedno z najbardziej popularnych na świecie zanieczyszczeń: arsen.
Zespół Bin’a Gao, pracownika Instytutu Żywności i Rolnictwa PAN, wykorzystał węgiel o podwyższonej zawartości żelaza, uzyskany z drewna amerykańskiego orzecha białego, zwany biowęglem, aby usunąć toksyny.
Dezynfekcja z wykorzystaniem energii słonecznej (SODIS, z ang. Solar Disinfection) jest prostym sposobem na polepszenie jakości wody pitnej. Powszechnie stosowana jest w gospodarstwach domowych w krajach rozwijających się, gdzie czystej wody pitnej jest mało. Ludzie zostawiają wypełnione wodą plastikowe butelki na słońcu, gdzie promieniowanie UV i podwyższona temperatura zabija patogeny w ciągu sześciu godzin. Jednakże metoda ta wymaga silnego nasłonecznienia, a ilości zdezynfekowanej wody są niewielkie.
Kolorowe zdjęcia przedstawiają malutkie kawałki meteorytów widzianych przez mikroskop polaryzacyjny. Część grupy, przez zawartość minerałów (howardyty, eukryty, diogenity), kwalifikowana jest jako meteoryty HED. Prawdopodobnie spadły na ziemie z 4 Westa (4 Westa – czwarta w kolejności odkrycia planetoida z pasa planetoid krążących pomiędzy Marsem a Jowiszem).
Naukowcy opracowali system produkcji wodoru z wody i światła słonecznego, który jest czysty, odnawialny i bardziej opłacalny w porównaniu do innych metod. Naukowcom, poza projektem, udało się także połączyć właściwości optyczne trójwymiarowych kryształów fotonowych (odwrócony dwutlenku tytanu, TiO2) i 2-3 nm nanocząstek złota w celu uzyskania wysoce aktywnego katalizatora w postaci proszku.
