Choć żaden z płatków śniegu nie jest dokładnie taki sam na poziomie molekularnym okazuje się, że wszystkie płatki śniegu są jednym z 35 różnych kształtów. Wystarczy spojrzeć na infografikę różnych kształtów płatków śniegu stworzoną przez nauczyciela chemii Andiego Brunning: http://www.compoundchem.com/wp-content/uploads/2014/12/The-Shapes-of-Snowflakes.png
W 1898 r. Maria Skłodowska-Curie wraz z mężem Piotrem Curie odkryli nowy pierwiastek w głównej rudzie uranu – rad. Odkrycie Państwa Curie nie tylko zapisało się na kartach historii fizyki i chemii, ale również otworzyło obszerny rozdział w księdze szarlatanerii i cudownych leków.
Na wysokości ok. 11 600 km ponad Ziemią została odkryta niewidzialna bariera, która zapobiega przedostaniu się „zabójczych elektronów” do naszej planty. Ładunki te krążą wokół Ziemi z prędkością bliską prędkości światła i stanowią zagrożenie dla astronautów i satelitów oraz powodują zniszczenia systemów kosmicznych podczas intensywnych burz słonecznych.
Wielki Zderzacz Hadronów (Large Hadron Collider – LHC) to największy na świecie akcelerator cząstek. Od jakiegoś czasu dane pochodzące z eksperymentów na tym właśnie urządzeniu są dostępne online! Europejska Organizacja Badań Jądrowych CERN udostępniła swoje wyniki nie tylko dla naukowców, ale także np. do celów edukacyjnych, tak aby mogli z nich korzystać uczniowie na całym świecie. Jak mówi dyrektor CERN Rolf Heuer, „Naukowcy mają nadzieję, że zainspiruje to wielu, także uczniów i studentów, do odkrywania fascynującego świata fizyki.”
Międzynarodowy zespół naukowców doprowadził półprzewodzące nanocząsteczki do samoorganizacji w kształt spiralnych wstążek, wykorzystując w tym celu światło spolaryzowane kołowo[1]. Takie skręcone, nieorganiczne nanostruktury mogą być przydatne do chiralnej katalizy i optycznej transmisji danych. Naukowcy twierdzą, że ich wysoko wydajna metoda może być wykorzystana do masowej produkcji.
Trójwymiarowe drukowanie może zrewolucjonizować sposób tworzenia materiałów wykorzystywanych w przemyśle. Grupa naukowców używa drukowania 3D do otrzymania obiektów z polimeru przewodzącego prąd na bazie cieczy jonowej[1]. Tego rodzaju materiały, mogą budować błony przewodzące dla baterii i ogniw paliwowych, elektromechanicznych siłowników lub rusztowania dla rosnących komórek.
Wyobraź sobie, jak źli będą klienci, gdy ich nowe urządzenia elektroniczne przestaną działać po jednym miesiącu lub tygodniu użytkowania. John A. Rogers (profesor inżynierii na Univerisity of Illinois, USA) tak nie uważa. Pracuje on nad projektowaniem elektroniki, która rozkłada się szybko i w sposób z góry określony, pozostawiając po sobie nieszkodliwe produkty. Ma nadzieję, że ta strategia zapoczątkuje nowe rozwiązania w osadzaniu urządzeń elektronicznych, które rozpuszczałyby się w organizmie, gdy nie są już potrzebne, uwalniając w ten sposób pacjentów od dodatkowych, niebezpiecznych zabiegów. 11 listopada na konferencji AVS w Baltimore[1] zespół profesora przedstawił sprawozdanie z postępów swojej pracy.
