Naukowcy z USA opracowali taśmę klejącą, która sprawia, że obiekty dopasowują się do otoczenia poprzez odbicie promieniowania podczerwonego, co sprawia że stają się niewidoczne w termowizorze. Elastyczna powłoka na bazie białka pochodzącego ze skóry głowonogów może znaleźć zastosowanie m.in. w wojskowym kamuflażu.
Opalenizna nie zawsze była w modzie. W Stanach Zjednoczonych przed 1920 rokiem kobiety za wszelką cenę starały się zachować bladą cerę, gdyż opalenizna była wyznacznikiem niskiego pochodzenia. Modę na „ciemną skórkę” zapoczątkowała nieświadomie słynna projektantka Coco Channel, która po swojej wizycie w Riwierze Francuskiej wróciła z opalenizną, która najwidoczniej spodobała się jej fanom. W tamtym okresie Paryż zachwycał się również ciemnoskórą piosenkarką Josephiną Baker. Te dwie kobiety niewątpliwie wywarły istotny wpływ na zmianę ogólnego światopoglądu, a opalona skóra stała się wyznacznikiem mody, zdrowia i luksusu[1]. Moda na opaleniznę niesie za sobą potrzebę stosowania preparatów ochronnych. Włoscy i izraelscy chemicy wynaleźli sposoby na zwiększenie bezpieczeństwa stosowania takich środków.
Dezynfekcja z wykorzystaniem energii słonecznej (SODIS, z ang. Solar Disinfection) jest prostym sposobem na polepszenie jakości wody pitnej. Powszechnie stosowana jest w gospodarstwach domowych w krajach rozwijających się, gdzie czystej wody pitnej jest mało. Ludzie zostawiają wypełnione wodą plastikowe butelki na słońcu, gdzie promieniowanie UV i podwyższona temperatura zabija patogeny w ciągu sześciu godzin. Jednakże metoda ta wymaga silnego nasłonecznienia, a ilości zdezynfekowanej wody są niewielkie.
Naukowcy z Uniwersytetu w Lund w Szwecji i innych instytucji dowiedli, w jaki sposób pigmentowi skóry udaje się chronić ciało przed niebezpiecznym promieniowaniem UV. Dochodzi do tego w wyniku przekształcenia promieniowania UV w ciepło przez szybko zachodzącą reakcję chemiczną, w wyniku której protony są „wystrzeliwane” z pigmentu.
